Logo

Rembrandt

Rembrandt

Zo op het eerste gezicht een normale man. Begin veertig, doorleefd gezicht, dat wel, zat buiten het eetcafé te wachten op z’n vriendin. Rembrandt heette hij.
En hij had een ongegeneerd luide lach. Maar alleen, zoals hij zelf vertelde, als hij iets echt heel grappig vond.
Hij vond veel grappig.
En voor ons werd het een sport wie hem het vaakst aan het lachen kon maken.

We hadden net binnen gegeten. Voordat we terug gingen naar het theater, rookten Carlijn en David nog even vlug een sigaret. We raakten aan de praat. Hij wilde veel weten. Wie we waren. Hoe we elkaar kenden. Wat we maakten.
‘Kom anders vanavond naar onze voorstelling kijken.’
‘Ja, misschien doen we dat wel. We hebben tenslotte wat te vieren!’

Wat ze precies te vieren hadden, daarover wilde hij niet te veel kwijt. Maar omdat het zo’n leuk gesprek was, gaven we hem twee vrijkaartjes. Zelden een volwassen man zo blij gezien.
‘En ze nu niet gaan verkopen op internet.
Weer die lach.

De voorstelling ging fantastisch. De mensen genoten. Maar boven het gelach van het publiek hoorden we van achteruit de zaal het geschater van Rembrandt. Nu vergezeld door het even schaamteloze gegiechel van wie we vermoedden dat zij z’n vriendin moest zijn. En tussen de scènes door vertelden ze elkaar hardop hoe leuk het wel niet was.

Tijdens het slotapplaus kwamen ze het podium opgelopen. Met tulpen. Het prijsstickertje van de Albert Heijn zat er nog op. Drie euro per bos. Onophoudelijk bedankten ze ons.

In de foyer spraken we haar nu wat uitgebreider. Een onrustige vrouw die snel sprak. En van de hak op de tak. Ze vond het geweldig. Onvergetelijk. En het was al zo’n mooie avond. Ze waren tien jaar dakloos geweest. Of Rembrandt dat al verteld had? Maar nu waren ze er weer helemaal bovenop. Ze woonden op de camping. En ze had een rat als huisdier. Een leuk beest. Onze voorstelling was ook zo leuk. Ze waren uit eten om het te vieren. Voor het eerst sinds tien jaar uit eten. Niets bijzonders hoor. Samen een kipsaté. En dan ook nog eens een theatervoorstelling erbij. Waar hadden ze dat aan verdiend?

Ze hadden het theater nog nooit van binnen gezien. Ze kenden het alleen van de parkeergarage waar ze ’s nachts in sliepen.

Ze gingen iedereen op de camping vertellen hoe leuk toneel wel niet was. Ze komen snel weer terug.
We namen afscheid.

Twee paradijsvogels op weg naar huis.

Meer over Kevin Jolly en meer over theatergroep Oeloek.
Klik hier.

Reacties

Reageer

Uw naam
Uw emailadres
Uw opmerking