Even onder het verbandje gluren
Theaterambassadrice Gwendelyn Luijk is naar de voorstelling van Johan Hoogeboom, Bas Marée en Ludo van der Winkel geweest.
Lees hier haar verhaal.
Even onder het verbandje gluren
Grote en kleine pijntjes, iedereen heeft ze. Of het nou de sleur van alledag is of de bedriegelijke vrouw die achter je rug om met een ander mee naar huis gaat. Klagen heeft zo weinig zin, vonden Johan Hoogeboom en Bas Marée. Liever zingen ze er een liedje over. En dat doen ze uit volle borst, onder de ietwat vunzige titel Wil je mijn pleister zien?
Pijn hebben we allemaal, laten Hoogeboom en Marée ons aan het begin van de voorstelling weten. Niemand hoeft zich daar alleen in te voelen. Bovendien hebben we allemaal een beetje dezelfde pijntjes, zo blijkt. Het verlangen om weg te gaan bijvoorbeeld. Liefst naar het zuiden, per bus, trein of auto, als het maar weg is. Wie kent dat nu niet?
Officieel vormen Bas Marée en Johan Hoogeboom, die elkaar als leerling en meester leerden kennen, een duo. Maar hoewel hij niet op de poster mee mag doen, speelt bassist Ludo van der Winkel een rol die minstens zo groot is als die van zijn twee podiumgenoten.
In Wil je mijn pleister zien? Leggen Johan, Bas en Ludo de vinger op de zere plek. Daarbij hebben ze de kwaaltjes keurig naar grote geordend: de open wonden komen voor de pauze, na de pauze gaat het alleen nog om wat blauwe plekken. Die open wonden hebben trouwens opvallend vaak met vrouwen te maken, die de heren kennelijk met grote regelmaat tot slachtoffer hebben gemaakt. Ben je bijvoorbeeld net lekker bezig met het plannen van een toekomst samen en het schrijven van herinneringen, komt die verdomde trein naar Amsterdam voorbij, met haar erin natuurlijk. Weg vriendin, weg toekomst.
Nog zo’n vrouwenstreek; de overspelige echtgenote die weet dat hij haar nooit de deur zal wijzen, simpelweg omdat hij ook niet zonder haar kan. Daar heeft de echtgenoot echter wat op gevonden. Na elke nacht van ontrouw koopt hij een bosje gladiolen voor haar, omdat hij weet dat ze die ‘teringbloemen’ haat. Zo wordt ze steeds fijntjes aan haar misstappen herinnert. Bovendien blijven gladiolen wel twee weken staan, zingen Marée en Hoogeboom vrolijk.
Tussen de liedjes door hebben de mannen last van een Gilles de la Tourette-achtig syndroom, waarbij ze snelle, tweeregelige liedjes tussen het programma doorsmijten. ,,Ik zou graag whiskey dringen met een mooie vrouw’’, klinkt Hoogeboom van achter de piano, ,,maar ik zit hier met jou achter een spaatje blauw’’
Ja, de mannen weten de pijntjes goed te benoemen, niet alleen door de pleister te laten zien, maar ook door ons af en toe onder het verbandje te laten gluren. Dat doen ze met liedjes die enerzijds in en in triest zijn, maar tegelijkertijd een stevige dosis humor hebben. In de meezinger ‘Fake nog een keer dat orgasme’ bijvoorbeeld, die je overigens niet snel uit je hoofd krijgt. De mannen brengen echte pijn in een vrolijke verpakking. Je kunt er immers maar beter om lachen.
Voorstelling: Wil je mijn pleister zien?
Van: Johan, Bas en Ludo
Gezien op: 9 april 2011
In: Arthotheater te Schoonhoven
Wil je mijn pleister zien? speelt nog een aantal keer in de theaters.
Klik hier voor de speellijst.
Komend seizoen komt het trio met een geheel nieuw programma getiteld Niet Aaien.